De eerste keer dat ik een stilteretreat deed, voelde ik het ongemak van het opeens niet meer praten met elkaar. Heel vreemd als opeens normale sociale omgangsvormen als een blik, een woord, een gebaar wegvallen en je volledig naar binnengaat. Tijn vertelde hierover: ‘Er was eens een groep vrienden die besloot dat ze tijdens hun vakantie iedere dag iets niet mochten. Een dag niet eten, een dag niet drinken, een dag niet vrijen, enzovoort. Maar de enige dag waarbij ze het niet volhielden was de dag niet praten.’ Dus ja, het is even wennen, dat zeker, maar er komt een moment dat je je eraan over kunt geven en dan ontstaat er opeens een zee van ruimte voor observatie en in het moment zijn.

Neem bijvoorbeeld eten. Hoe vaak eten we niet gedachteloos en zijn we ons eigenlijk niet bewust van hoe iets nou echt smaakte. Tijdens de stilteretreats wordt altijd verschrikkelijk lekker gekookt en als je dan in stilte eet, dan opeens proef je de smaken, ja zelfs de liefde van de kok, die in dit eten is gestopt. Of als je een stiltewandeling maakt met elkaar. Ook dan is het zo bevrijdend als je niet hoeft te praten of iets in de natuur hoeft te benoemen. Je bent gewoon met de natuur, je observeert, zet je zintuigen wagenwijd open. Een totaal andere beleving.

En zo’n stilteretreat is natuurlijk eindig, dus dan is de grote vraag: hoe hou je deze stilte vast in je eigen leven? Ook daar roep ik regelmatig de hulp van Tijn in. Ik start mijn dag met een (begeleide) meditatie om weer in contact te komen met dat stille punt in mezelf. ‘Het oog van de orkaan’ zoals Tijn het zelf noemt. Daar waar het stil is en de antwoorden verscholen liggen. Dit helpt me de hectiek van alledag aan te kunnen en beter ‘afgestemd’ de dag in te gaan. Iets wat ik echt iedereen kan aanraden. Net als een stilteretreat. Het zal je verbazen hoe fijn het daar is en je het deurtje van je gouden kooitje in elk geval al op een kier kunt zetten…