In gesprek met: Simone Rayer

Hoe ben je op het pad van familieopstellingen terechtgekomen?

“Rond mijn 28e liep ik vast. Ik woonde op dat moment in de bruisende stad Barcelona en had ontzettend leuk werk, fijne vrienden en de zon scheen bijna altijd. Als je van een afstand maar mijn leven keek, leek alles fantastisch, maar van binnen voelde ik een gebrek aan levensvreugde, een innerlijke leegte. Toen mijn relatie uitging kwam ik in een diep dal. Op aanraden van een vriend uit Nederland met wie ik eerlijk deelde hoe ik me voelde, kwam ik in aanraking met familieopstellingen. Ik ging naar Nederland en bezocht een weekend met familieopstellingen. Ondanks dat ik niet met mijn verstand begreep wat er gebeurde, voelde dit als een soort thuiskomen voor me. Ik kwam in contact met de onderstroom die ik altijd wel op een bepaalde manier gevoeld had, maar deze werd door het doen van opstellingen zichtbaar en tastbaar voor me. Het voelde voor mij als de ‘waarheid’. Vanaf dat moment begon ik bewust aan mijn eigen proces en begreep ik dat mijn verbroken relatie niet de oorzaak was van de pijn die ik voelde, maar deze enkel naar de
oppervlakte had gehaald.”

Hoe begon je eigen zoektocht naar de vrouwen die je voorgingen?

“De liefde voor het vrouwelijke en interesse voor de vrouwenlijn heeft zijn oorsprong in de pijn die ik zag in de vrouwen voor me. Ik begon door mijn eigen processen en opleidingen te begrijpen hoe de onderdrukking van het vrouwelijke in de afgelopen eeuwen een diepe energetische wond in de vrouw heeft veroorzaakt (ook in de man overigens). Later deed ik ook andere trainingen en opleidingen waardoor ik zag dat deze wond voor vrouwen meer aanwezig is in haar bekkengebied, haar vrouwelijke centrum. Voor mannen is deze wond meer aanwezig in het hart.”

Wat zijn veelvoorkomende patronen / blokkades die vrouwen ervaren?

“Veel vrouwen zullen de moederwond in zichzelf herkennen. Je kunt dit bij jezelf merken aan een gevoel van alles ‘alleen’ moeten doen, geen steun ervaren of je niet gezien voelen. Dit kan zich uiten in erg afhankelijk zijn, verlatings- en/of bindingsangst, perfectionisme, financiële problemen, een negatieve zelfperceptie en problemen met het aangeven van grenzen. De moederwond kan zich ook uiten in jezelf heel krachtig en onafhankelijk presenteren naar de buitenwereld, maar je vanbinnen kwetsbaar en alleen voelen.

Als je deze patronen gaat onderzoeken en aan de slag gaat met het helen van de moederwond, is dit vaak een proces van loslaten, rouwen, boosheid en verdriet doorvoelen. Want zodra je loslaat wat niet van jou is (de last van je moeder), kom je op je eigen plek in je systeem terecht, waar ook het verdriet en het gemis die bij jouw plek horen op je staan te wachten. Het gaat daarnaast ook over aannemen wat wél van jou is, jouw plek, met alle mooie en minder mooie dingen die daar bijhoren.

Stel je voor dat je de dochter bent van een innerlijk afwezige moeder, dan is de kans groot dat je van een klacht af wilt die je in het hier en nu ervaart. Jouw klacht kan zijn dat je geneigd bent altijd de lasten van de ander te dragen, waardoor je misschien wel in een burn-out terecht bent gekomen. In het dragen van deze last zit ook wat ik noem ‘de geheime droom’: de hoop dat als je het maar goed genoeg draagt en hard genoeg werkt, je moeder jou alsnog ziet. Bij het loslaten van deze illusie kun je ook de bijbehorende last loslaten die veel te zwaar voor je was, maar kom je ook bij de kernpijn: het niet gezien worden door je moeder. Dit is waarom innerlijk kind-werk zo belangrijk is. Want ook al kon je moeder jou niet zien, omdat zij ook belast is met bijvoorbeeld het dragen van lasten voor haar moeder, kan jíj dat kleine meisje in jou wel zien.

Zodra je door al die lagen van rouw, boosheid en verdriet heen bent gegaan, verschuift er iets wezenlijks. De kans is groot dat je veel zachter wordt voor je moeder, omdat je nu weet dat het niet aan jou lag. Je wijst jezelf niet meer af, maar kunt jezelf geven wat je zo gemist hebt toen je klein was. Ook ben je waarschijnlijk beter in staat te zien wat jouw moeder op haar beurt uit liefde heeft gedragen voor háár ouders. Je houding verandert doordat je in de diepte helemaal ‘ja’ zegt tegen het leven, je moeder en jezelf. Dan ontstaat er werkelijk magie. Het voelt alsof je eindelijk de wind in je rug krijgt in je leven en ervaart een gevoel van flow.”