Hoe ben je zelf op het spoor van stilte gekomen?

Ruim 15 jaar geleden, ik was begin twintig, bedacht ik me dat ik wilde leren mediteren. Mediteren stond voor mij gelijk aan stil zijn en je mond houden. Maar hoe dat dan precies werkte, geen idee. Ik hoopte in ieder geval dat het dagelijkse getetter in mijn hoofd zou stoppen als ik dat ‘stil zijn’ eenmaal onder de knie had.

Ik gaf me op voor een vipassana retraite waarbij je 10 dagen lang stil bent, zit en mediteert. Tijdens de retraite ervoer ik diepe stilte en voelde ik me diep verbonden met mijzelf…voor een dag of twee. Eenmaal thuis was er binnen de kortste keren niks meer over van die innerlijke stilte, ik vond het heel moeilijk om dat gevoel vast te houden in mijn dagelijkse (best wel drukke) leven.

Toch was het eerste stiltezaadje geplant en is daar mijn zoektocht naar innerlijke stilte begonnen.

Een aantal jaar later toen ik met mijn vriend en onze zoon in een kleine leefgemeenschap middenin de natuur ging wonen, voelde ik direct; hier ga ik zelf stilteretraites geven. Alles viel daar op z’n plek. De Stiltemaker ontstond en de stilte verdiepte zich steeds meer in mijzelf. En al woon ik niet meer op die plek en doe ik ondertussen veel andere dingen naast het geven van stilteretraites – zoals op De Hoorneboeg – de stilte loopt altijd als een rode draad door mijn leven heen.

Wat betekent stilte voor jou?

De stilte in en om me heen kunnen ervaren is ontzettend belangrijk voor me, ik heb het nodig om als mens in deze wereld te kunnen functioneren. Maar de stilte is niet alleen noodzaak, ze voelt voor mij vooral als een liefdevolle herinnering aan mezelf, aan wie ik in wezen ben en als thuiskomen.

Wanneer merk je op dat je er (weer) behoefte aan hebt. Wat doe je dan?

Het grappige is dat mensen vaak denken dat ik als een doorgewinterde zenboeddhist door het leven ga, maar niets is minder waar (en iedereen die mij goed kent kan dat beamen 😉 ). Ik heb een enorm herriehoofd en het heeft de neiging om heel veel na te denken over ALLES.

Ondertussen weet ik dat hoofden dat nu eenmaal doen.En ook dat ik mijn gedachten niet ben. (Dat scheelt)

Maar soms vergeet ik dat toch en kan ik in een enorme neerwaartse spiraal terechtkomen van doomdenkerij en ik-ben-waardeloos energie. Ergens in die spiraal herinner ik mezelf er dan aan om even diep in en uit te ademen, dat brengt me direct naar mijn lijf (oh ja ik heb ook nog een lijf). En vandaaruit kan ik steeds beter voelen wat ik op dat moment nodig heb. Dat moet ik soms wel meerdere keren doen, hoofden kunnen hardnekkig zijn, maar het helpt altijd.

Hoe gemakkelijk gaat dit dan voor jou om ruimte voor te maken voor stilte?

Steeds makkelijker en ook natuurlijker. Dat krampachtige van ‘ik moet elke dag mediteren’ of ‘ik moet stil zijn in de natuur’, is langzaam veranderd naar meer flow en eenvoud. Ik kan wekenlang elke ochtend de dag starten met een yogasessie in stilte en dat vervolgens ook weer loslaten. Op vaste tijdstippen mediteren doe ik niet, het voelt sowieso niet als iets dat ik ‘doe’ maar meer als iets dat er gewoon bij hoort, net als tandenpoetsen. Zo adem ik een aantal keer wat dieper in en uit als ik voor een verkeerslicht wacht, of ik sta even stil om een boom te bewonderen. Kleine dingen, kleine momenten gedurende de dag.

Heb je de indruk dat je er iets voor hebt moeten opgeven?

Als je doelt op mijn neiging om overal een mening over te hebben, op alle plaatsen aanwezig te willen zijn en altijd voor iedereen bereikbaar, ja dan heb ik er wel wat voor moeten opgeven 😉
Maar nee, het voelt niet als iets dat ik heb moeten opgeven voor de stilte. Ik ben vooral meer mezelf geworden en dat blijft nog steeds een mooie ontdekkingsreis, waarbij ik ook nog weleens struikel.

Wat merk je aan deelnemers?

Mensen die voor het eerst meedoen aan een stiltedag of retraite vinden het vaak spannend om niet te mogen praten, het lijkt ze nogal ongemakkelijk. Ik zeg dan altijd: ‘Je HOEFT niet te praten, wat heerlijk!’.

Je hoeft met niemand een gesprek aan te gaan, je hoeft voor niemand te zorgen, zo’n dag of weekend is helemaal voor jezelf. En dat kan ook spannend zijn, want tsja wat kom je dan tegen? Stil zijn helpt je bewust te worden van alles wat er in je leeft. De leuke en minder leuke dingen. Dat kan soms moeilijk en confronterend zijn en wat is het dan fijn om dit samen te doen met groep gelijkgestemden. Je bent er voor jezelf en je beleeft de stilte met elkaar. Op een gegeven moment (en dat kan al heel snel zijn) voelt de stilte en het niet meer elkaar praten als heel natuurlijk, er ontstaat een andere manier van contact, meer in verbinding. Dan is lastig uit te leggen, dat moet je komen ervaren. Kom bijvoorbeeld een keertje meedoen aan een Silent Sunday op De Hoorneboeg of duik nog wat dieper in de stilte tijdens één van de weekenden.